Μανθεάκης: Σε ηλικία 68 ετών έφυγε από τη ζωή ο Αλέξης Μανθεάκης, παλιός εκπρόσωπος Τύπου της Αθηνάς Ωνάση.
Ο Αλέξης Μανθεάκης τα τελευταία χρόνια είχε αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας και είχε αφιερωθεί στη συγγραφή βιβλίων.
Αίσθηση είχε προκαλέσει όταν πριν μερικά χρόνια είχε γράψει το βιβλίο «Αθηνά: Στο μάτι του κυκλώνα». Ουσιαστικά επρόκειτο για «μια εκ των έσω μαρτυρία για τη ζωή της πλουσιότερης κοπέλας στον κόσμο».
Ο Αλέξης Μανθεάκης γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1953 στην Τάνγκα της πρώην Τανγκανίκας και μεγάλωσε στην Κένυα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία, Επικοινωνία και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ και εργάστηκε στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση στο Λονδίνο και στην Ελλάδα.
Είχε γράψει άρθρα για πολλά έντυπα, μεταξύ των οποίων το Vanity Fair και το Esquire και είχε δώσε συνεντεύξεις στο CNN, τους Sunday Times, τον Guardian, το BBC, το NBC, το Playboy, το History Channel, το Point de Vue, το USA Today, το People, το Al Jazeera και άλλα.
Η φήμη του εκτινάχθηκε όταν ανέλαβε την εκπροσώπηση της κληρονόμου του Αριστοτέλη Ωνάση, Αθηνάς, και του πατέρα της Τιερί Ρουσέλ, στα χρόνια που έλαβε χώρα η μεγάλη δικαστική διαμάχη μεταξύ της οικογένειας του μεγιστάνα και των Ελλήνων διαχειριστών του Ιδρύματος «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης».
Tι έγραψε για τον πατέρα του
O πατέρας μου, ο Μανώλης, που κρύφτηκε σε ένα καράβι στα 14 χρόνια του στο Ηράκλειο να πάει στην Αυστραλία, αλλά τον έβγαλε ο καπετάνιος στην Γερμανική Τανγκανίκα. Φωτό με την σκηνή, 19 ετών, στην Μουανζα 3 μήνες σαφαρι με τα πόδια από τα παράλια, με το αυτοκίνητο στην Τάνγκα που γεννήθηκα, στην ζούγκλα, στο ποτάμι, με το όπλο. Άρχοντας, πρόσεχε την οικογένεια και τους αδύνατους. Άνδρας αλλης εποχής όταν τα ρεμαλια που σηκώνουν χέρι στις γυναίκες και στα παιδιά τους, όπως και οι μέθυσοι, προικοθήρες, οι τεμπεληδες, και αυτοί που τους καλύπταν στο περιβάλλον τους ήταν τα απόβλητα της κοινωνίας.
Ο Μανώλης ήταν το καμάρι μας, κύριος, πατριώτης, οι Άγγλοι τον έλεγαν Βαρώνο της Αγάβης (sisal baron). Τα έβαλε με μια Αυτοκρατορία όταν τους έκλεισε μια τράπεζα γιατί πρόσβαλαν έναν Έλληνα γείτονα στην Ταγκανικα, μιλούσε 14 γλώσσες, και είναι ο ήρωας του βιβλίου που έγραψα “ΚΙΛΙΜΆΝΤΖΑΡΟ ΝΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΟΊΡΑ” να τον τιμήσω για αυτό που ηταν, για αυτά που πρόσφερε σε εμας τα παιδιά του, αλλά και σε πολλούς άλλους και σε εκατοντάδες πρόσφυγες Έλληνες και Πολονους στον Δεύτερο Πολέμο με δικά του λεφτά. Μια ζωή περιπέτεια, δυσκολίες και επιτυχίες. Διαβάστε το φιλοσοφικό ποίημα που έγραψε με το όνομα Λεμπενης (δεν ήθελε να προβάλλει το δικό του σε εφημερίδες) που ζήτησε να φραφτει στην ταφόπλακα του.
Σε έχασα στα 7 μου χρόνια στο ξενοδοχείο Grande Bretagne όπου μέναμε, αλλά δεν σε ξέχασα ποτέ. Άφησες εποχη και μας έκανες υπερήφανους για το όνομα που μας κληροδότησες.
Ο Αλέξης Μανθεάκης για τη σχέση Τσίπρα-Ψυχάρη
Η Γάτα Ιμαλάιων, ο Λευκός Ελέφαντας της Συγγρού, και ο ΔΟΛ
Η ιστορία με τα δάνεια στον ΔΟΛ είναι παλιά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήγγειλε απηυδισμένος το «περίεργο κλείσιμο» του Βήματος μόλις 15 μέρες μετά που έλαβε ο Λαμπράκης ένα μεγάλο δάνειο για κίνηση κεφαλαίου. Δήλωσε επίσης ο Ανδρέας ότι δεν ήταν δυνατόν μια εφημερίδα από τις 25 που υπήρχαν να ζητούσε προνομιακή μεταχείριση, και ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να σταματήσουν αυτά τα προνομιακά δάνεια σε εφημερίδες.
Ο Ψυχάρης μας είπε ότι τίποτε δεν ζήτησε από τον Τσίπρα στις 4 (!) μυστικές συναντήσεις, σε ένα άρθρο γεμάτο (αυτό) προβολή του «ιστορικού» εκδότη στο Βήμα.
Ο ΔΟΛ ποτέ δεν ζητά, απλώς όταν δεν του δίνουν, αντιδρά, από παλιά. Ας θυμηθούμε μια ιστορία με την κυβέρνηση του Πασοκ. Στην δεκαετία του 70-80 είχε αρχίσει ένας ανταγωνισμός μεταξύ του Λαμπράκη με τον ΔΟΛ, και του φίλου μου του Νάσου Μπότση που είχε την Απογευματινή, την Ακρόπολη και κάποια άλλα έντυπα. Η εκτίμηση, λανθασμένη, και των δυο εκδοτών ήταν ότι το μέλλον ήταν στην αποκέντρωση. Πρώτα ο Μπότσης έχτισε νέα γραφεία στην Βουλιαγμένης, στο Ελληνικό, και μετά ο Λαμπράκης ένα μεγαλύτερο κτίριο στην Συγγρού. Και τα δυο επιχειρήματα ήταν καταδικασμένα σε αποτυχία.
Οι δημοσιογράφοι, σε εποχές που πολλοί δεν είχαν ούτε αυτοκίνητο (μην τους βλέπετε τώρα με τις καταθέσεις στη Ελβετία, τα εξοχικά, τις τσάντες Ερμής, και τα Ρολεξ και τα Hogan), οι φτωχοί πάντα παπαράτσι, οι εργαζόμενοι στις εφημερίδες, και οι συνεντευξιαζόμενοι δεν ήταν πρόθυμοι να πάνε στο Ελληνικό, το ίδιο συνέβη και με το μεγάλο κτίριο του ΔΟΛ στην Συγγρού. Άδεια και τα δύο. Άχρηστα για τις εφημερίδες που είχαν τα γραφεία τους στο κέντρο, στην Χρ. Λαδά ο Λαμπράκης, και στην Φειδίου η Απογευματινή.
Ο Λαμπράκης είχε ένα Λευκό Ελέφαντα – White Elephant – όπως αποκαλούν οι Άγγλοι τα άχρηστα μεγάλα ακίνητα. Ερχόταν εκλογές και ο ΔΟΛ ασκούσε κριτική στον Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ.
Εντελώς τυχαία, και μαγικά, η κυβέρνηση αγόρασε το ακίνητο του Λαμπράκη στην Συγγρού, το άδειο, εάν θυμάμαι καλά, ακίνητο (ήταν η εποχή που η Συγγρού ήταν γεμάτη με ξενοίκιαστα γραφεία πολλών καινούργιων κτιρίων, όπως αυτό του πατέρα Καμένου. Κανείς σχεδόν δεν ήθελε την Συγγρού τότε.
Ο ΔΟΛ όμως βρήκε αγοραστή, και μάλιστα σε τιμή τόσο καλή και για ολόκληρο το πολύωρο κτίριο, που εξέπληξε ακόμα και τους επαγγελματίες τις κτηματαγοράς. Το πούλησε λίγο πριν τις εκλογές στην κρατική Αγροτική Τράπεζα. Και εντελώς συμπωματικά, και το αναφέρω χωρίς σχόλιο, ο ΔΟΛ έριξε όλο το βάρος του στην υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, που κέρδισε τις εκλογές. Τα λεφτά του δημοσίου είχαν αγοράσει ένα τεράστιο κτίριο γραφείων στην Συγγρού που ανήκε σε εταιρία ενός ιδιώτη και η ιστορία έληξε με μερικά μονό σχόλια κακεντρεχών κύκλων. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΖΉΤΗΣΕ ΤΊΠΟΤΕ. Ούτε το ΠΑΣΟΚ στήριξη για τις εκλογές, ούτε ο ΔΟΛ που είχε μια νεκρή επένδυση στην τότε ερημωμένη κοιλάδα της Συγγρού. Τίποτε δεν άλλαξε φαίνεται μέχρι σήμερα.
Ο Ψυχάρης, ο προστατευόμενος νεαρός δημοσιογράφος του Λαμπράκη που εξελίχτηκε σε παράγοντα και σε «ιστορικό εκδότη» δεν ζήτησε τίποτε σε 4 μυστικές συναντήσεις με τον πρωθυπουργό πριν τις εκλογές. Ο πρωθυπουργός δεν ζήτησε τίποτε ούτε πρόσφερε τίποτε στον εκδότη με την βαρεία θωρακισμένη λιμουζίνα των 5 τόνων και το αυστηρό ύφος. (Πάντα μου κάνει εντύπωση στην Ελλάδα πως τα αυτοδημιούργητα επαρχιοτόπουλα, όταν πιάσουν την καλή, αυτό που κάνουν δεν είναι να δώσουν το δικό τους στίγμα, αλλά να μιμηθούν τις συνήθειες της παραδοσιακής μεγαλοαστικής τάξης των Αθηνών.
Σπίτια στο Κολωνάκι η στο Ψυχικό, Μερτσέντες με οδηγό, σκάφος αναψυχής με καπετάνιο και προσωπικό, παλαιότερα αγόραζαν ρούχα από τον Χρηστάκη και τον Γουναρόπουλο, αλλά και από τον Βάρδα και τον Αρμάνι, ρολόγια Ρολεξ και Vacheron Constantin, πινάκες Πικάσο και Τσαρούχη, παπούτσια κάποτε από τον Ρίτσι Φρανσές, καφέ στο Da Cappo, όλο το πακέτο της άνω αστικής τάξης δηλαδή.)
Πάντα με εκπλήσσει ότι τα νέα τζάκια δεν έχουν δικό τους στυλ, αλλά μιμούνται αυτούς που «τα είχαν» πριν από αυτούς. Θεμιτό να μιμούνται, και μπράβο που πέτυχαν επαγγελματικά, πολλοί χωρίς καν να έχουν καμία ιδιαίτερη μόρφωση, αλλά να παίρνουν και ύφος, όταν αποκτούν τα σύμβολά που καθορίζουν μια άλλη τάξη, σε μία Αθήνα που όλοι γνωριζόμαστε, και να κουνούν το δάκτυλο στον εκλεγμένο πρωθυπουργό, πάει πολύ. Αλλά φταίει και ο Αλέξης Τσίπρας που ζήτησε, η δέχτηκε, να βλέπει Ψυχάρηδες , και μάλιστα μυστικά. Όφειλε και αυτός, λόγο του αξιώματος που του έδωσε ο Ελληνικός λαός, να προσέχει.
Πηγή: kourdistoportocali.com